Ik had het er elders al over, dat er in Wallonië geweldig knappe muziek gemaakt wordt (zie recensie Turdus Philomelos), en één van de absolute toppers –hoewel zelfs binnen het “speciale” wereldje nog een buitenbeentje- is dit vijftal rond de klarinetten van Aurélie Charneux, het accordeon van Julien de Borman, de trombone en tuba van Adrien Lambinet en de ritmetandem Pierre Greco (bas) en Wouter Roggemans (drums). Ik heb zelden een meer omineuze groepsnaam gekend dan deze Klezmic Zirkus: Klezmermuziek, wat, zoals u ongetwijfeld weet, staat voor feestelijke Jiddische muziek, in dit geval overgoten met, deuntjes, riedeltjes, ritmes en roffels die zo uit het repertoire van een live circusorkest hadden kunnen komen. Dat is zowat de opsomming van het materiaal waarmee deze jonge honden aan de slag gaan.

Vanzelfsprekend levert dit niet meteen kinderliedjes op: sommige nummers zijn behoorlijk complex van structuur, sommige ritmes variëren rapper dan uw en mijn schaduw, sommige melodieën vertonen behoorlijk uit de kluiten gewassen weerhaken, maar één ding staat buiten kijf: dit IS erg feestelijke muziek, voor wie wil luisteren met alles wat hij heeft: hart en ziel, hoofd en benen en ongeveer alles wat er tussen zit, hangt of staat. Muziek voor lijf en leden, dus. Niet altijd even makkelijk te doorgronden, maar wie oren heeft om te horen en wil luisteren…zàl horen.  Drie traditionals (Papirosn, Famaria en Freylach aux fraises), zes nummers van Charneux en eentje van Lambinet, da’s ’t menu. De kruiden staan binnen handbereik en ze heten: virtuositeit, muzikaliteit, zin voor melodie en gezonde gekte. Dat je daar een behoorlijk onweerstaanbaar stoofpotje mee kunt klaarmaken, zal u niet verbazen. Begint u vooral met de traditionals, die zijn ideaal als opstapje naar het iets moeilijker werk. Maar gun uzelf vooral deze uitstap: u zal er mij ooit dankbaar voor zijn en de begrippen “vrolijk”, “blij” en “feestelijk” zullen nooit meer dezelfde zijn als voorheen!!